Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW), 4 november 2023

Het was de namiddag van een hete zaterdag in Iran, ergens halverwege de jaren zeventig. Ik zat met mijn ouders bij de rivier te picknicken. De rivier bracht het ijskoude water uit de bergen langs het stadje Karadj waar we woonden. Wij gingen vaak op zaterdag. Vrijdag, de echte vrije dag, was het te druk met veel mensen uit het mondaine Teheran. Elke zaterdag zag ik families in kleine groepen er picknicken, maar bedeesd en niet uitbundig met harde muziek zoals het vrijdagse volk. De picknickers zaten op een kleed, legden een watermeloen in het koude water en dronken thee uit een samovaar.

Soms zag ik sommige mannen naar mijn vader knikken. Hij knikte vriendelijk terug met een glimlach. Daarna zag je hem ontspannen. “Papa, ken jij die mensen?” vroeg ik eens. “Nee,” zei hij kortaf. “Maar zij kennen jou, ze zeggen hallo,” reageerde ik. “Het zijn vriendelijke mensen,” zei hij zachtjes, “ze denken dat ik ook Kalimi ben.” “Misschien ben je het ook, je lijkt er anders wel op,” reageerde mijn moeder bits. Lees verder …