de Volkskrant, 24 juni 2019

‘Met de keuze voor jou wou ik bijdragen aan het verminderen van de hoge werkeloosheid onder allochtonen’, zei de directeur na de sollicitatieprocedure. Ik voelde me nogal opgelaten want schuldig ­tegenover die bekwame kandidaat wiens plaats ik – met al mijn incompetentie – onterecht had ingenomen. Uit allerlei pesterijen, begreep ik later dat een deel van de werkvloer dat beeld met mij deelde. Ik was geen vakpsycholoog met aanvullende kennis en expertise, ik was een allochtoon die ook een baantje moest hebben; daarom werd ik getolereerd. Gefrustreerd nam ik ontslag bij mijn eerste baantje na mijn afstuderen in de ­jaren 90.

Aandacht voor diversiteit is bij veel bestuurders vaak gebaseerd op een persoonlijke ervaring. Als dochterlief met een donkere vriend thuiskomt bijvoorbeeld. Men realiseert zich plotseling dat in de eigen werkomgeving iets niet helemaal klopt, en ineens moet daar van alles gebeuren. Alleen hangt de duur van de inspanning ­helaas ook samen met de duur van die relatie.

… Lees verder