Telegraaf, 21 mei 2024

Hij is dood. De man die mij als een zeventienjarige scholier in het najaar van 1981 liet uitkleden. ’We gaan iets nieuws doen’, zei hij bedeesd. En toen zag hij het litteken op mijn knie die door een val in de badkamer was ontstaan. Hij vond het een kogelwond, opgelopen in een demonstratie. En hij liet mij zolang met een elektrische kabel slaan tot hij overtuigd raakte dat ik niet loog. Zijn glimlach en de koele bijna steriele formuleringen camoufleerden zijn onmetelijke wreedheid. Een-voor-een zag ik hoe mijn klasgenootjes voor het vuurpeloton werden gezet. Een keer mocht ik er zelf ook geblinddoekt tussen staan. Elke donderdagnacht, want vrijdag was het gebedsdag en goede daden werden door Allah extra beloond. Lees verder …