de Volkskrant, 4 maart 2018

In de bus naar school had ik alle ruimte. De stoel naast mij was altijd vrij. Het schoolplein was vaak koud, nat en winderig. Sommigen deden opvallend overdreven aardig. Alles wat ik deed, was geweldig, voor iemand zoals ik. Maar de meesten keken dwars door mij heen. Alsof ik niet bestond. Uit nieuwsgierigheid vroegen ze soms wat ik daar deed en wanneer ik terugging. Soms terwijl ik er zelf bij stond. Maar dat wist ik zelf ook niet, behalve dat ik naar geen andere school kon. Op een gegeven moment herkende ik ze: de Gutmensch en de Cynicus. … Lees verder