Ik was pas negentien toen ik op een gure regenachtige dag van 1983 voor het eerst Amsterdam binnenliep. In mijn hand een kleine blauwe tas met alles wat ik bezat. Daarvoor was ik al anderhalf jaar in onderduik en op de vlucht, en daarvoor maanden in een isoleercel met dagelijkse martelingen in een Iraanse gevangenis waar ik op een miraculeuze wijze uit kon vluchten. Vluchten uit de klauwen van een ideologie die we nu het islamisme noemen. Vanaf het stationsplein liep ik het Damrak op en op de Dam ging ik met de tas tussen mijn benen op de stoep zitten, niet wetende waar dat monument achter mij voor stond. Het gevoel van vrijheid en veiligheid ontroerde mij; dat ik op straat niet achterom hoefde te kijken, dat er geen patrouillerende wagens waren met baardmannen erin, dat op mij niet werd gejaagd. De tranen biggelden over mijn wangen. Ik was in een andere wereld beland. Een wereld zonder baarden en hoofddoeken, zonder koranrecitaties en boze leiders, zonder islam en dreiging van geweld. Een wereld zonder angst. Lees verder …