de Telegraaf, 3 juni 2021

In 1981 zat een zeventienjarige scholier in een Iraanse gevangenis geblinddoekt en met de handen op zijn rug gebonden op een krukje. Een stem zei: ‘we gaan vandaag iets nieuws doen’. Daarna trokken ze zijn kleren uit en begon de pijn van de kabelslagen opnieuw. Later toen hij naar Nederland vluchtte, liet die stem zijn vader martelen om een briefje te schrijven dat hij moest terugkomen, maar de vader kon dat niet, hij was laaggeletterd. Dat geloofden ze niet, de martelingen gingen nog door. Lees verder