de Volkskrant, 29 april 2019

‘Het zijn joden’, fluisterde mijn vader toen ik hem vroeg wie die meneer was die hem vriendelijk groette. ‘Ze denken vaak dat ik ook jood ben, dan groeten ze vriendelijk, en ik groet terug’, vulde hij met enige trots in zijn stem nog aan. Het was een serieus kijkende man met een zwarte pet op, die naar hem knikte. In mijn gedachten probeerde ik een ­gelijkenis te ontdekken tussen die meneer en mijn vader, waardoor de joden dachten dat hij ook een van hen was. Dat lukte niet. Wel vond ik het een spannende gedachte, dat later als ik groot ben de joden mij als de zoon ook voor een jood zouden nemen. ‘Papa, wie zijn de joden?’, vroeg ik hem een keer.  … Lees verder